W ostatnich latach obserwuje się intensywny rozwój technik obrazowania w okulistyce. Szczególnie dużym zainteresowaniem - zarówno ze strony klinicystów, jak i badaczy - cieszy się spektralna optyczna koherentna tomografia (SOCT). Technika ta umożliwia uzyskanie w sposób całkowicie nieinwazyjny wysokiej rozdzielczości (z dokładnością do kilku mikrometrów) przekrojów centralnej części siatkówki (tomogramów), które przypominają preparaty histologiczne. Na obecnym etapie rozwoju SOCT wiele informacji zawartych w tomogramach nie jest analizowanych z powodu braku odpowiednich metod.

Celem mojej pracy doktorskiej jest opracowanie nowego sposobu analizy i wizualizacji danych SOCT pod postacią map refleksyjności, które przedstawiają rozkład wstecznie rozproszonego światła w poszczególnych warstwach siatkówki. Proponowany sposób analizy pozwala na: 1) niezależną ocenę refleksyjności indywidualnie wyodrębnionych warstw siatkówki, 2) jednoczasowe przedstawienie wszystkich tomogramów SOCT na płaszczyźnie, 3) bezpośrednią korelację wyników badania SOCT z dotychczas wykorzystywanymi w okulistyce badaniami obrazowymi, które przedstawiają siatkówkę w projekcji en face, 4) dokładne porównanie zmian refleksyjności warstw siatkówki w odstępach czasu, 5) wyznaczenie wertykalnej lokalizacji zmian siatkówkowych.

Proponowana metoda rekonstrukcji map refleksyjności przebiega w następujących etapach: 1) automatyczne wyznaczenie granic kompleksu warstwy barwnikowej i połączenia pomiędzy zewnętrznymi i wewnętrznymi segmentami fotoreceptorów na wszystkich tomogramach (200 tomogramów) z wykorzystaniem opracowanych algorytmów, 2) dopasowanie krzywej wielomianowej do zewnętrznego konturu siatkówki, 3) automatyczne wypłaszczenie struktury siatkówki z zachowaniem jej osiowych wymiarów względem krzywej wielomianowej indywidualnie dla każdego z tomogramów, 4) wyrównanie pozycji tomogramów w osi pionowej, 5) wskazanie obszaru siatkówki, dla którego zostanie wykonana mapa refleksyjności 6) zsumowanie intensywności wstecznie rozproszonego światła wzdłuż osi wertykalnej w obrębie wcześniej wybranego obszaru indywidualnie dla każdego z tomogramów, 7) złożenie informacji pochodzącej ze wszystkich wypłaszczonych tomogramów. W mojej pracy doktorskiej porównuję otrzymane mapy refleksyjności z wynikami badania czułości centralnej części siatkówki za pomocą mikroperymetrii oraz innych metod diagnostycznych m.in. angiografii fluoresceinowej i indocyjaninowej oraz autofluorescencji. Odniesienie map refleksyjności do badania mikroperymetrycznego pozwala na korelacje struktury badanego obszaru z jego funkcją, co z kolei umożliwia weryfikację informacji uzyskanych dzięki mapom refleksyjności i ocenę ich przydatności w praktyce klinicznej.